सम्पादकीय
वर्तमान सरकार बनेपछि अब केही स्थिरता हुन्छ भनेर जनताले आशा गरेका थिए तर सय दिन पुग्न लाग्दाको अवस्थालाई बुझ्ने हो जनताले आशा गर्ने ठाउँ कम छ । प्रचण्डको उथल पुथल र साना दलको झिजोबाट नागरिक दिक्क भएका थिए । साना दलको स्वार्थ मन्त्री र पैसा मोह मात्र देखियो । साना दललाई जनताले पत्याएर यस पटक ससदमा पु¥याए तर जनताको भावना अनुसार खरो उत्रन सकेनन् बरु मन्त्रीका लागि बार्गेनिङ गर्ने र मन्त्रालयमा गएपछि पैसा मात्र खोजेको प्रष्ट थाहा भयो । ठूला दलको व्यबहारबाट दिक्क भएका जनताले साना दललाई मौका दिएपनि मौकालाई प्रयोग गर्न सकेको देखिएन । प्रचण्ड कहिले नेकपा एमालेतिर त कहिले कांग्रेसतिर गएर अस्थिरतामा रमाउन थालेपछि यो भन्दा कांग्रेस र एमाले मिलेर सत्ता चलाए टण्टा साफ हुनेथियो भन्ने सोच बलियो हुँदै गएको थियो । प्रचण्डले सुशाषन र भ्रष्टाचार रोक्नुभन्दा कसरी सत्तामा बसेर पार्टी बलियो बनाउने सोच बनाए । पार्टी बलियो बनाउन उनले राज्यको साधन स्रोत दुरुपयोग गर्ने बाहेक अरु काम केही गरेनन् । दिनभरी बोल्ने काम मात्र भयो प्रचण्डको । प्रगति केही नहुने, जनताले राहत महशुस गर्नुनपर्ने अनी प्रचण्डले आफ्नो कार्यकालमा राम्रो भएको छ भन्दै आफ्नो पिठ्यू आफै थपथपाउने काम भयो । अरुका पार्टी फोड्ने अनी दिनरात सत्ताका लागि योजना मात्र बनाए प्रचण्डले । यसरी आजित भएपछि जनताले एमाले र कांग्रेस को सयुक्त सरकार आश गर्नु स्वभाविकै हो । दुई ठूला दल मिलेपछि साना दललाई नमिलाएपनि हुनेथियो । भविष्यमा सहयोग लिनुपर्छ भनेर साना दललाई मिलाएका छन् । दुई दल मिलेर जनभावना अनुसार काम गरेको भए त्यसै राम्रो हुने थियो । सय दिन पुग्न लाग्दासम्म यो सरकारले आशा जगाएन । जति दिन बित्दै छ त्यति बद्नाम हुँदै छ । त्यति मात्र होइन सत्ताधारी दम्भमा डुब्न थालेको जनताले महशुस गर्न थालेका छन् । सुशाषनको आशा गरेका जनता अहिलेको सरकारले पनि केही गर्दैन भन्न थालिहाले । यो भन्दा दुख लाग्दो कुरा के हुन्छ ? सत्ता नपाएपछि के के न गर्छाै भन्ने अनी सत्तामा गएपछि बिरोध गर्नेहरुको बोली बन्द गर्नेहरुबाट जनताले आशा गर्ने ठाउँ रहेन । जनतालाई यो पनि थाहा छ राजनीतिक दलको विकल्प छैन । तर नेताहरुले आफ्नो व्यबहार सुधार्न जरुरी छ ।
